Μέρος 2ο ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ “ΠΟΛΕΜΟΥ”
Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Μα για να δούμε καρέ καρέ πώς συμπεριφέρεται, σκέπτεται, κινείται, δραστηριοποιείται, συνασπίζεται και αντιμάχεται μια επιχείρηση με στόχους, όραμα και μέσα. Ψυχρά, και λογικά.
Ήδη μέσα από αυτό το πρώτο μέρος οι λέξεις κλειδιά που μας ενδιαφέρουν είναι συγκεκριμένες:
Υποδομές, επενδύσεις, ολιγοπώλεια, προτιμησιακές σχέσεις, εξαγορές, συγχωνεύσεις, θυγατρικές, νομικές προσφυγές, κυρώσεις, συμβιβασμοί, σύμμαχοι.
Αυτές όμως είναι οι ίδιες λέξεις που συναντάμε, και θα συναντάμε όλο και συχνότερα, στα ΜΜΕ και τα στόματα των πολιτικών, αναφορικά με τις ΕΟΖ. Τις “αναπτυξιακές ευκαιρίες” της Πελοποννήσου του Τατούλη που δήλωνε “έτοιμος”, της Θράκης με τις μαζικές και επιθετικότατες “ελληνοτουρκικές συνεργασίες”, της “αυτόνομης Κρήτης” με τα δικά της.
Αντιγράφω τρεις μόνο παραγράφους από το κατά τ’ άλλα αξιόλογο Άρθρο του Αναστάσιου Λαυρέντζου, Στελέχους Διαχείρισης Τραπεζικών Κινδύνων, σχετικά με την ανάπτυξη της Θράκης ( http://www.anixneuseis.gr/ )
Αναφέρει το άρθρο – οι υπογραμμίσεις με τα τονισμένα γράμματα δικές μου:
Τρεις είναι οι βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχή υλοποίηση ενός αναπτυξιακού σχεδίου για τη Θράκη:
(α) Η δημιουργία ενός αποτελεσματικού μηχανισμού που θα αναλάβει τον σχεδιασμό, τον συντονισμό και την εποπτεία εκτέλεσης του αναπτυξιακού σχεδίου. Το παρόν ελληνικό κράτος προφανώς δεν μπορεί από μόνο του να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να σχεδιαστεί και να ιδρυθεί μια ανεξάρτητη διοικητική δομή η οποία θα έχει την κατάλληλη στελέχωση και την απαραίτητη πολιτική εντολή για την εκπλήρωση της παραπάνω αποστολής.
(β) Η εξεύρεση της απαραίτητης χρηματοδότησης. Δεδομένου ότι η χώρα βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση και η Θράκη είναι ίσως η πιο φτωχή περιφέρεια της ευρωζώνης, θα ήταν εύλογο να τεθεί από ελληνικής πλευράς αίτημα προς την ΕΕ για τη χρηματοδότηση ενός αναπτυξιακού σχεδίου για την περιοχή. Για να ευοδωθεί ένα τέτοιο αίτημα θα πρέπει το εν λόγω σχέδιο να είναι συγκεκριμένο, λεπτομερές και δομημένο, ώστε να πείθει ότι πρόκειται για μια σοβαρή προσπάθεια οικονομικής ανάταξης μιας παραμελημένης περιφέρειας.
(γ) Ανάπτυξη της Θράκης χωρίς αποκλεισμούς. Ένα από τα προβλήματα της Θράκης και ενδεικτικό της καχυποψίας που συχνά υπάρχει, είναι ότι στην περιοχή πρακτικά λειτουργούν δύο ξεχωριστές τοπικές οικονομίες που από μόνες τους δεν μπορούν να επιτύχουν τις συνέργειες και τα πλεονεκτήματα κλίμακας που θα τους έδινε το άθροισμά τους. Είναι απαραίτητο ένας αναπτυξιακός σχεδιασμός να σπάσει αυτά τα στεγανά και να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης για όλους τους Θρακιώτες.
Λουκούμι. Ευκαιρία. Δώρο. Είτε για “γερμανούς”, είτε για “αμερικάνους”, “κινέζους” ή “τούρκους”. Διότι η εθνικότητα δεν παίζει πλέον κανένα, μα κανένα ρόλο. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις σέρνονται στο άρμα των πολυεθνικών για να κάνουν τη νομική λάντζα στα διεθνή φόρα, τα δικαστήρια και τα δευτεροβάθμια διεθνή όργανα. Αναφορικά με τα καθ’ ημάς, και την Βαλκανική χερσόνησο, αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς θα είναι ο γεωπολιτικός χάρτης της Βαλκανικής και τί μεγέθους θα είναι οι υπάρχουσες κρατικές οντότητες. Πέρα από τους τοπικισμούς, τους μεγαλοιδεατισμούς και τους εθνικισμούς, -πχ Μεγάλη Αλβανία, νεοοθωμανισμός, ex nihilo δημιουργία μακεδονικού έθνους κλπ- η μορφή της Βαλκανικής τις επόμενες δεκαετίες θα καθοριστεί αφενός από τα σχέδια των πολυεθνικών, ευρωπαικών και μη, για αρπαγή φυσικών πόρων και πλούτου με νομότυπες διαδικασίες πάντα, και αφετέρου από το ποια εθνική ελίτ θα είναι ο πειστικότερος υπεργολάβος και διαχειριστής. Οι ελίτ όμως ερίζουν και μεταξύ τους για το ποια θα πάρει το εκάστοτε …έργο, ενώ είναι πλήρως προβλέψιμο ότι σε αρκετές περιπτώσεις θα κατέβουν κοινοπρακτικά.
Θα μου πείτε, αναφορικά με το παρόν άρθρο, “και οι τοπικοί αγροτοπαραγωγοί; τί βγάζουν στην τελική;”
Σας απαντώ: διασφαλίζουν ελάχιστες συνθήκες διαβίωσης στα όρια της φτώχειας. Και πάλι καλά, δόξα τω Θεώ λένε.
Θα μου πείτε “και ο καταναλωτής;”
Σας απαντώ ευθέως, αν και υποψιάζομαι ότι δεν θα ενθουσιαστείτε: κατά την άποψή μου, ειδικά ο δυτικός καταναλωτής, είναι συνένοχος και ουρά των πολυεθνικών. Αντικειμενικά: δεν μπορεί να κάνει και πολλά. ΜΕΡΙΚΑ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ.
Υπάρχει δηλαδή λύση; Ίσως, αν και δεν το πιστεύω πλέον. Καθ’ ότι αφορά την αγορά τροφίμων, να μάθουμε να μην τρώμε μπανάνες παραμονές Χριστουγέννων (ούτε φράουλες, ούτε ανανά, παπάγια, σταφύλια ή κεράσια), γιατί η καλοπέραση μας και το γούστο μας είναι το μεγαλύτερο όπλο της κάθε Chiquita Dole, και Del Monte. Αυτοί μεταξύ τους βέβαια, στις εκθέσεις πεπραγμένων και τα 5ετή αναπτυξιακά τους δεν χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη. Προτιμούν τους όρους προσφορά και ζήτηση.
Γενικότερα:
η αλήθεια είναι ότι πρέπει να μάθουμε όχι απλώς να διαβάζουμε την πληροφορία, αλλά και να την “μεταφράζουμε”. Να την ανατέμνουμε με την ακρίβεια χειρουργού. Να την ερμηνεύουμε στην ιστορική της πορεία. Πού πατάει στο παρελθόν, πώς τρέχει στο παρόν, πού θα έχει φτάσει περίπου στο μέλλον. Να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα. Να επανελέγχουμε την ισχύ της σε τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό το σκοπό επιτελεί και η σημερινή αναφορά στις μπανανίες. Μας ενδιαφέρουν οι δομές, οι μηχανισμοί, οι σχεδιασμοί, οι μέθοδοι των πολυεθνικών και ο τρόπος που πιέζουν κυβερνήσεις υπέρ των συμφερόντων τους. Στη μέση οι πολιτικοί. Ανάμεσα ακριβώς στις πολυεθνικές απ’ τη μια και τον ψηφοφόρο-καταναλωτή απ’ την άλλη. Έχει κι αυτός τις απαιτήσεις του. Σκεφτείτε το αυτό.
Επιπλέον υπάρχει και μια ακόμη σημαντική παράμετρος. Ο σημερινός ψηφοφόρος-καταναλωτής είναι ταυτόχρονα και μικρομέτοχος των πολυεθνικών εφόσον όλες ανεξαιρέτως είναι εισηγμένες σε χρηματιστήρια. Κάθε χρόνο προσδοκά μέρισμα, ήτοι απόδοση της επένδυσής του -που μπορεί να είναι το εφάπαξ του και οι οικονομίες μιας ζωής-, άρα δεν είναι καθόλου αμμέτοχος στο σχήμα των πραγμάτων, κι ας νομίζει το αντίθετο, ή ότι υφίσταται μόνο τις όποιες αρνητικές συνέπειες. Σκεφτείτε το και αυτό.
Και εντέλει, κάποιοι θα έρθουν να επενδύσουν στη Θράκη. Και στην Κρήτη. Και τα Δωδεκάνησα, τα Επτάνησα ή την Πελοπόννησο και την Ήπειρο. Λίγα καλά θα σπείρουν, πολλά περισσότερα θα θερίσουν. Θα έρθουν από θέση ισχύος. Θα δημιουργήσουν βεβαίως οικονομίες κλίμακος, αλλά επειδή είναι οι ίδιοι ήδη σε θέσεις οικονομίας κλίμακος, το όφελος θα είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό δικό τους. Ας ελπίσουμε να είναι κατά κύριο λόγο Έλληνες, ή έλληνες του εξωτερικού.
Θα επανέλθουμε κάποια στιγμή στο προσεχές μέλλον, στις θεωρίες πολέμου του αρχαίου Κινέζου αυλικού και πολέμαρχου Σουν Τζου και στον τρόπο εφαρμογής τους στη σφαίρα της γεωοικονομίας. Γιατί ο πόλεμος…
συνεχίζεται.
Επίμετρο
Η μπανάνα είναι το φρούτο με τη μεγαλύτερη κατανάλωση παγκοσμίως. Σε πολλές υπανάπτυκτες ή και αναπτυσσόμενες, η μπανάνα καλύπτει μέχρι και το 40% των ημερήσιων διατροφικών αναγκών σε θερμίδες ενός υποσιτιζόμενου ανθρώπου.
Υπάρχουν πολλές ποικιλίες και είδη μπανάνας, και όλες οι παραγωγές χώρες δεν παράγουν ταυτόχρονα όλα τα είδη: άλλα είναι για βρώση ως φρούτο, άλλα για μαγερική/ζαχαροπλαστική (δεν τρώγονται δηλαδή ωμές).
Το εμπορικό διακύβευμα με αντικείμενο την μπανάνα είναι παγκόσμιο. Οι τζίροι τεράστιοι. Το πλέον θλιβερό στον πόλεμο αυτό είναι η προδοτική και λίαν αντιευρωπαική στάση της Γερμανίας. Απ’ τις χώρες με την μεγαλύτερη κατά κεφαλήν κατανάλωση μπανάνας ετησίως, η Γερμανία αποφάσισε να στηρίξει τις υπερατλαντικές χώρες εις βάρος τόσο των ευρωπαίων παραγωγών του νότου, όσο και των ευρωπ. συμμάχων σε Αφρική, Καραιβική και Ειρηνικό.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
.webp)
.jpg)
